زندگی، جنگ، مرگ و تکرارِ مجدد...
گفتار اندر معرفی خوانواده تیبو
صحبت از این کتاب آسان نیست!
همانطور که خواندنش (به جز جلد نخست) آسان نبود!
اهل سفر طولانی می‌طلبد و کفش‌های آهنین، اما با همه‌ی ملالت‌ها، سفری بود بسیار دلچسب با فراز و فرودهایی به شدت دوست‌داشتنی و خواندنی.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
بسیار ضعیف، مبتدی و فاقد محتوا !!!
داستایفسکی یکی از نویسندگان محبوب من است، اما از خواندن این کتاب نه تنها لذت نبردم، بلکه از خریدش احساس پشیمانی هم می‌کنم.
بله، داستایفسکی مبتدی بود اما در نخستین داستانی که در جوانی نوشت(بیچارگان) هم به این اندازه ضعیف نبود! و این مایه‌ی تعجب من بود، البته دو داستان آخر کتاب، چند سر و گردن بالاتر از پنج داستان نخست بودند اما آن‌ها هم توجه من را جلب نکردند.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
موضوع ساده، پرداخت قوی و نهایتا جمع‌بندی فوق العاده
این داستان نیمه‌بلند، کوتاه، نوول یا هرچه بشود که نامش را نهاد،
موجبات آشتی من با عالیجناب تولستوی را پس از قهر به سبب توصیف‌های آزاردهنده‌اش در «آنا کارنینا» فراهم آورد.
تولستوی برای من دو چهره دارد، نخست وقتی نوول‌های همانند «مرگ ایوان ایلیچ» و «شیطان» را خلق کرده که من هنگام خواندنش مبهوت توانایی‌های او می‌شوم و دوم وقتی رمان بلند همانندِ«آنا کارنینا» خلق کرده، درست است که «جنگ و صلح» او را نخوانده‌ام، اما با تعاریف دوستانم متوجه شده‌ام که توصیفاتش چند برابر آنا کارنیناست.
تولستوی است دیگر، او خدایگان توصیف در ادبیات روسیه محسوب می‌گردد و همین است که هست.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
دادستان فریاد زد: شما سه میلیون و نیم انسان کشته‌اید!
گفتم: معذرت می‌خواهم، دو میلیون و نیم نفر بیشتر نبوده.
گفتار اندر ستایش روبر مرل
روبر مرل همان روبر مرل دوست داشتنی است.
قلمی روان، شیوا، ساده و بدون هرگونه پیچیدگی ادبی.
روبر مرل، تاریخ‌نگار نیست، یک داستان‌نویس مادرزاد است که قواعد نوشتن داستان را استادانه بلد است.
دومین کتابی بود که پس از شاهکار «قلعه مالویل» از او می‌خواندم و اطمینان دارم در آینده‌ی بسیار نزدیک باز هم به سراغ او خواهم رفت، چون او به یکی از نویسندگان محبوبم تبدیل شده است.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
ضیافت آشتی کنان سهیل با چخوف به صرف شام، شیرینی و شراب
گفتار اندر ضیافت آشتی کنان
شاید بی‌خود نیست که قدیمی‌ها گفته‌اند: تا سه نشه بازی نشه!
شاید انتخاب‌های من جهت شروع خواندن چخوف اشتباه بوده!
اما هرچه که بود، خوشحالم که به حرف و پیشنهاد دوستانم گوش جان سپردم و به سراغ داستان «اتاق شماره ۶» آمدم.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
موضوعی بسیار جذاب، شروعی بسیار قوی، پرداختی ضعیف و شوربختانه ناتمام!
گفتار اندر معرفی داستان
مهمان مردگان، دستانی ناتمام از فرانتس کافکاست که در آگوست ۱۹۲۰ میلادی نگارش و توسط آقای «مکس برود» نویسنده، آهنگ‌ساز و روزنامه‌نگار آلمانی زبانِ اهل چک با عنوان «Bei den Toten zu Gast» نخستین بار در سال ۱۹۳۷ میلادی در کتابی با نام «خاطرات و نامه‌ها» منتشر گردیده است و عنوان انگلیسی داستان یعنی «A Guest of the Dead» برگرفته از جمله‌ی آغازین داستان یعنی «I was a guest with the dead» می‌باشد که در ایران توسط «صادق هدایت» ترجمه و جدیدترین نسخه‌ي چاپی آن در سال ۱۳۹۸ توسط نشر «انگیزه مهر» تحت عنوان «مسخ» با شابک ۲-۳۵-۸۳۲۵-۶۰۰-۹۷۸ در ۱۲۴ صفحه چاپ و منتشر گردیده است که البته این کتاب حاوی پنج داستان به نام‌های «گراکوس شکارچی، مهمان مردگان، شمشیر، در کنیسه ما و مسخ» می‌باشد.
عالی، درجه‌ی یک و ممتاز با پایانی خارق‌العاده!
گفتار اندر ستایش نویسنده
تنهایی پر هیاهو، برای من عنوانی ناشناخته از نویسنده‌ای ناآشنا بود و این لطف بیکران دوست نازنینم بود که کتاب را به من هدیه داد تا لذت خواندنش نصیبم گردد.
اعتراف می‌کنم وقتی در صفحه‌ی نخست با تعریف و تمجید‌های جانانه‌ی «میلان کوندرا» و نشریات معتبرِ گاردین، تایمز و لس‌آنجلس تایمز روبرو شدم به خود گفتم یا نویسنده در میان این تعاریف دفن خواهد شد یا او یک شاهکار خلق کرده و در انتها به این نتیجه رسیدم که او حقیقتا شایسته‌ی این تعاریف بوده است.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
آخیشششششششش، روحم به اورگاسم رسید.
دوستانی که حقیر را دنبال می‌کنند به خوبی می‌دانند که جمله‌ی فوق را وقتی در ابتدای یک ریویو استفاده می‌کنم که از خواندن سطر به سطر آن کتاب لذت برده باشم، پس پر واضح است شروع این ریویو می‌دهد خبر از سر درون.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
سرنوشت همین است، فراموشمان خواهند کرد.
هیچ کاری نمی‌شود کرد. تمام آن‌چه را که جدی، بزرگ و پراهمیت می‌دانیم با گذشت زمان فراموش و بی‌اهمیت خواهد شد.
بخاطر دارم نخستین بار با داستان کوتاهی به نام «شرطبندی» به سراغ چخوف رفتم اما بنا به علل مختلف از خواندن آن لذت نبردم، گویی یک چیز مهم کم داشت.
مدتی قبل در رمانی که از موراکامی عزیزم خوانده بودم کنجکاو شدم که بار دیگر از چخوف چیزی بخوانم و امروز پس از حدود ۸ ماه از دیدار نخست به سراغ یک نمایشنامه از او آمدم.
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
سیاهه‌ای در مورد شیاطین از زبان من
داستایفسکی بار دیگر با شیاطین ثابت کرد که یک نابغه است، شیاطین را می‌توان کتابی سیاسی، فلسفی و اجتماعی دانست.
سیاسی وقتی او درس سیاست می‌داد:
"بریدن سر از همه کار آسان‌تر است و پروردن اندیشه در سر از همه کار دشوارتر."
لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.
ورود
ثبت نام