زندگی یک جغد ایرانی در دنیای کتاب‌ها

آیات شیطانی، سلمان رشدی و یک دنیا حرف.
اگر رمان مشهوری را به شخصی که با دنیای کتاب‌ها بیگانه است معرفی کنیم، گویی با دیوار سخن گفته‌ایم، حال اگر نام آیات شیطانی را به زبان آوریم، داستان کاملا تغییر می‌کند. حقیر نیت پرداخت و ورود مفصل به داستان کتاب را ندارم، چون دو دسته‌ی بیگانه با کتاب و علاقه‌مند به کتاب راهشان مشخص است. دسته‌ی اول که جماعتی احمق، جاهل و نادان هستند که سال‌هاست کورکورانه شمشیر به دست گرفته‌اند و خود نمی‌دانند بابت چه چیزی خشتک می‌درند! و دسته‌ی دوم نیز از دیدن جهالت دسته‌ی اول متعجب گشته و با کنجکاوی که برایشان به وجود آمده به سراغ مطالعه‌ی این رمان می‌شتابند.

لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.

زندگی برای خواندن یک کتاب بد خیلی کوتاه است. 
-جیمز جویس-
پس به دوستانم پیشنهاد می‌کنم، به پند آقای جویس خوب گوش کنند و کتاب‌های عموسلمان که درد و بلاهاش هزار بار بخوره تو فرق سر یک مشت جاهل، تروریست و عقب‌مانده با مغزهای پوسیده رو بخونند.
این کتاب پس از شاهکار «بچه‌های نیمه‌شب»، دومین کتابی بود که از «سلمان رشدی» خواندم. این اثر نیز همانند بچه‌های نیمه‌شب به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده بود و تلفیقش با تکنیکِ «پس و پیش کردن زمان» که استاد بلامنازعش گابوی نازنین است، به جذابیت‌ هرچه بیشترش انجامید. 
شرم با بچه‌های نیمه‌شب، تفاوت‌هایی نیز داشت:

لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.

رئالیسم جادویی؟؟؟ جانمی جان...
شاید برای من که با خواندن کتاب‌های «صدسال تنهایی» عاشق قلم جادوییِ مارکز، «کافکا در ساحل» عاشق قلم مرموز و جذاب موراکامی، «مرشد و مارگریتا» عاشق قلم شیرین و ساده‌ی بولگاکف، «خانه ارواح» عاشق سادگی قلم آلنده و «آئورا» عاشق قلم پیچیده و کمی سنگین فوئنتس شدم، باعث شد شدیدا عاشق این سبک جادویی شوم که با فرهنگ‌ها و زندگی بسیاری از مردم دنیا نه تنها جدا نبود بلکه وصله‌ی محکم و عمیقی خورده... 

لطفا برای خواندن ادامه‌ی متن بر روی دکمه‌ی «ادامه مطلب» کلیک کنید.